جرعه ای ز کوثر علوی

 

وقتی چهره ی مظلومش را روی تخت بیماری دیدم .. یادم به استاد مرحومم شیخ محمود مدرس افتاد،‏که کسی به فکر او نبود!

می خواهم یک قدری عوامانه بنویسم:

آدم یک عمری برای دست و سوت و تشویق دیگران جون میکنه ، پول جمع میکنه، هنرمند میشه ، آیت الله میشه ، شعر حفظ میکنه ،‏زن میگیره ، نماز و روزه اش به راه میشه ، مدرسه و دانشگاه می زنه ، از لیسانس تا دکترا میگره ،‏مدیر کل میشه ، اخم میکنه ، میخنده و جک میگه ،‏ اس ام اس می زنه ، پیرهن و شلوارش رو عوض میکنه ، می ره سر کار ، می زاره بقیه رو سر کار ، میره انگلیس و اروپا و دبی و کویت و افغانستان و مشهد !! حاجی میشه ! کتاب مینویسه و سخنرانی میکنه ،‏و... آخر میفهمه که کسی به فکر او نبوده . کسی نمیدیدش. اینجا یا بیدار میشه یا باز به خوابش ادامه میده .

کسی به فکر علامه عسکری نبود. تا مظلومانه رفت. اما امام زمانش به یادش بود . انا لا ملهین لمراعاتکم و لا ناسین عن ذکرکم . خرید نگاه امام زمان ،‏خرید نظر کل است.

یعنی میشه یه روز برسه که تعریف دیگران و تکذیب آنها در ما اثر نکند ، وقتی میبینیم که قرآن و تالی قرآن نظر دهنده هستند؟